Historia wsi Kowala

HISTORIA WSI KOWALA  

Według legend wieś Kowala miała istnieć już w XI w. Znajdował się tu podobno kościół pod wezwaniem św. Wojciecha, poświęcony przez św. Stanisława (zm.1079). Jednak te przekazy nie znajdują potwierdzenia w źródłach. Pierwszą pewną wzmianką o Kowali jest zapis z kościelnych spisów podatkowych z lat 1325-1327. Tam po raz pierwszy pojawia się nazwa wsi Chowale.

W XIV w istniał już w Kowali kościół pod wezwaniem św. Wojciecha. Ten kościół stał w dużej odległości od obecnej świątyni na wzgórzu w pobliżu łąk. Była to drewniana świątynia. W kronikach Długosza (1470-1480) pojawia się już nazwa Cowalya Sthępoczina. W tym samym czasie istniała już w parafii Wolanów osada o nazwie Kowala Duszocina pochodząca od nazwiska rycerza Pakosza Duszota. Ów rycerz był w tym czasie właścicielem obydwu Kowali. Dla odróżnienia tych dwóch miejscowości już w XV w. nazwano Kowalę – Stępociną. Nazwa według językoznawców pochodzi od nazwy osobowej „Stępota”. Pochodzącą od słowa stąpać. W końcu XV w. Kowala stała się własnością Pawła herbu Bogoria. Po nim wieś przechodzi na własność rodu Łodziów. Łodziowie herbu Łodzia pochodzili z powiatu kościańskiego w Wielkopolsce. Według spisu podatkowego z 1569 r. Kowala liczyła 3 łany obszaru. Wieś zamieszkiwało zapewne 6 kmieci, na pewno zaś mieszkali zagrodnicy w liczbie 6 oraz jeden komornik. W tym czasie Kowala była własnością Anny Łodziny wdowy po Mikołaju Łodzi. Kolejnymi właścicielami wsi były dzieci Mikołaja i Anny Łodziów, wymienieni w spisach z lat 1586-1594. W drugiej połowie XVII w. wieś stała się własnością Piaseckich a następnie Kamienieckich. Kowala nie stała się w tym czasie „gniazdem” rodowym żadnego z rodów dlatego dosyć często zmieniała właścicieli. W początkach XVI w. w Kowali powstała szkoła parafialna. W początkach XVIII w. przy parafii w Kowali powstał szpital, który przetrwał do poł. XVIII w. W 1606 r. na polach pomiędzy Kowalą a Guzowem rozegrała się bitwa między wojskami rokoszowymi Mikołaja Zebrzydowskiego wojewody krakowskiego a armią koronną pod wodzą króla Zygmunta III, w której wojsko królewskie rozbiło rokoszan. W początkach XVIII po Kamienickich dziedzicami Kowali zostali w. Gozdzcy, zwani też Gojskimi herbu Doliwa. Właścicielem Kowali był Franciszek Gozdzki kasztelan sochaczewski, po jego śmierci Kowala i inne posiadłości ziemskie przeszły na własność Bernarda Gozdzkiego, kuchmistrza wielkiego koronnego i starosty mukanowskiego. Kolejnym dziedzicem wsi został Andrzej Mokronowski (1713-1784), marszałek sejmu konfederackiego 1776 r. wojewoda mazowiecki 1781 r. Mokronowski wymieniany jest jako dobroczyńca parafii w 1781 r. W 1784 r. Kowalę oraz Rudę Wielką kupił Jan Rogowski herbu Jastrzębiec szambelan królewski, porucznik wojsk polskich. Rogowski przystąpił do budowy nowej świątyni w Kowali, która już w 1790 r został konsekrowana. Niestety kilka lat później w 1794 r. nowo powstały kościół spłonął od uderzenia pioruna. Niezrażony zniszczeniem kościoła Jan Rogowski rozpoczął budowę, już w innym miejscu nowego kościoła tym razem murowanego. Według źródeł kościelnych Jan Rogowski zmarł w 1801 r., jednak spisy szlachty galicyjskiej (Galicja Zachodnia, zabór austriacki) wymieniają Jana Rogowskiego jako szlachcica w 1804 r. Pewne jest, że Rogowski nie ukończył budowy kościoła zrobił w 1806 r. to jego zięć Jan Nepomucen Jasiński mąż Eleonory z Rogowskich. Dnia 19 X 1806 r. nowa świątynia została konsekrowana przez biskupa Jana Kantego Lenczewskiego. Rok później, w 1807 r. zmarła żona Jana Rogowskiego. W kościele znajdują się płyty z epitafiami Jana Rogowskiego i jego żony. Kowala w I. poł. XIX w. należała do Jana Nepomucena Jasińskiego zięcia Jana Rogowskiego. Jan Nepomucen Jasiński zmarł w 1858 r. Jego jedynym potomkiem była córka Klementyna która wyszła za mąż za Józefa Deskura. Po śmierci Jana Jasieńskiego dziedziczką wsi została jego córka Klementyna Deskur wraz z mężem Józefem Deskurem. W czasie powstania styczniowego Deskurowie pomagali powstańcom o czym świadczą pamiętniki Stefana Brykczyńskiego, uczestnika bitwy pod Kowalą.Tuż po powstaniu Kowala jako dosyć duża parafialna osada na mocy ukazu carskiego z 1864 r. została siedzibą gminy. W 1883 r. w Kowali stało 35 domów mieszkalnych z 318 mieszkańcami. Obszar wsi to 900 mórg ziemi dworskiej i 364 morgi ziemi chłopskiej (włościańskiej). W gminie w tym czasie były dwie szkoły elementarne. Sąd pokoju dla gminy znajdował się w Wolanowie. Józef i Klementyna Deskurowie dochowali się dwóch córek i czterech synów. Jedna z ich córek, Maria wyszła za mąż za Bukowieckiego. Od Bukowieckich w 1903 r. majątek Kowala kupił wdowiec Władysław Kuźnicki (1854-1909). Jego żona Maria z Sulgostowskich zmarła w 1893 r. zostawiając dwóletnią córkę Marie Sylwie. Wychowaniem córki zajęła się babka mieszkająca w Radomiu. Maria Sylwia Kuźnicka kształciła się w Radomiu, angażowała się w licznych organizacjach społecznych, religijnych i politycznych. Gdy wybuchła I wojna światowa Maria Kuźnicka była w Sopocie. Jako poddana rosyjska była niepożądana na terenie Niemiec wydalona z Niemiec przez Szwecje wróciła do Radomia. W 1915 r. wraz z babką wyjechały do Kijowa. Maria Kuźnicka wróciła do Kowali w 1919 r. i objęła zarząd majątku. Rok później wyszła za mąż za Aleksandra Bronisława Colonne-Walewskiego. Maria z Kuźnickich Colonna-Walewska była znanym społecznikiem. Działała w oraganizacjach kobiecych, religijnych była przewodniczącą powiatowych władz Koła Gospodyń Wiejskich. Jej zaangażowanie i pomoc innych ludziom wynagrodzono w 1928 r. odznaczając ją medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Warto też przybliżyć sylwetkę jej męża hrabiego Aleksandra Bronisława Colonny-Walewskiego herbu Kolumna. Urodził się w 1887 r. w Łopacinku w powiecie opatowskim. Ukończył gimnazjum w Radomiu następnie studiował w Moskwie, jednak po śmierci ojca w 1907 r. powrócił do kraju. W 1914 r. wcielono go do armii rosyjskiej. Walczył pod Mławą w VIII 1914 r.. Po kampanii 1914 r. skierowano go do szkoły wojskowej na Kaukazie. Po ukończeniu szkoły walczył na froncie kaukazkim. W 1918 r. został wzięty do niewoli przez bolszewików ale zdołał uciec i dostał się do polskich oddziałów operujących na Wschodzie. Jako kurier udał się do Warszawy, ukupowanej jeszcze przez Niemców. Po powrocie do kraju zamieszkał w Radomiu. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej a od XI 1918 r. organizował armię polska w rejonie Radomia. Liczne bitwy w których wziął udział, w czasie I wojny, spowodowały kontuzje i rany. Po wojnie był już człowiekiem schorowanym, inwalidą wojennym i nie wziął udziału w wojnie 1920 r.. Dnia 26 07 1920 r. ożenił się z właścicielką Kowali. Wspólnie z żoną brał czynny udział w organizacjach społecznych. Był zaangażowany w życie religijne parafii Kowala. Według spisu powszechnego z 1921 r. w Kowali mieszkło 212 osób w 66 domach mieszkalnych. Po wybuchu II wojny światowej już w dniach 7-8 września, Kowala została zajęta przez wojska niemieckie. Jednak w parku obok dworu jeszcze w październiku 1939 r. ukrywali się żołnierze polscy. Pomagali im Walewscy i mieszkańcy wsi. Druga wojna światowa w rejonie Kowali przebiegła dosyć spokojnie. Nie było tu pacyfikacji wsi, jakie dotknęły wiele wsi w regionie radomskim. Nie było też masowych wysiedleń jak w terenach nad rzeką Pilicą, gdzie organizowano wielkie lotnisko. Jednak Niemcy wybierali kontyngenty żywnościowe i niejednokrotnie dali się we znaki miejscowej ludności. Walewscy w miarę możliwości pomagali uciekinierom, partyzantom i mieszkańcom okolicznych wsi. We dworze Maria Sylwia Walewska zorganizowała tajne nauczanie. W początku lipca 1942 r. Walewscy otrzymali 48 godzin na opuszczenie dworu, który Niemcy przejęli w ramach Liegenschaft. Majątek został przejęty w zarząd niemiecki. W styczniu 1945 r. gminę Kowala wyzwoliły wojska radzieckie. Po wyzwoleniu majątek Walewskich uległ parcelacji. Walewscy musieli opuścić Kowalę, zamieszkali w Radomiu. Aleksander Walewski zmarł w 1946 r. w Radomiu. Maria Sylwia Walewska podjęła pracę jako nauczycielka i a później jako urzędniczka. Zmarła w 1980 r.

GMINA KOWALA PRZEZ WIEKI

GMINA KOWALA PRZEZ WIEKI  

Gmina Kowala była zamieszkana już w okresie przedpiastowskim, natomiast pierwsza wzmianka o wsi i parafii Kowala pochodzi z 1325 roku. Za czasów pierwszych Piastów kraj podzielony był na dzielnice, a te na kasztelanie na czele z kasztelanami mianowanymi przez księcia. Do ich kompetencji należała administracja, sądownictwo i wojskowość. Teren obecnej gminy Kowala leżał w dzielnicy sandomierskiej w kasztelani radomskiej. W początkach XIV wieku w dawnych kasztelaniach utworzono sądy ziemskie i w związku z tym podzielono kraj na okręgi sądowe ? powiaty. Obecna gmina Kowala znalazła się w powiecie radomskim.

Jeszcze w pierwszej połowie XIV wieku Kowalę otaczał pradawna Puszcza Radomska. Pośród tutejszych bagien, w lasach powstała kolejna osada ? Dąbrówka Zabłotna, o której pierwsze przekazy pochodzą z 1377 roku. Kolejne miejscowości powstały na przełomie XIV i XV wieku. Okres ten przyniósł intensywną kolonizację tych ziem. Rody rycerskie uzyskując nowe nadania ziemskie, wycinały puszczę i zakładały nowe wsie. W tym czasie powstały: Bardzice, Kosów, Młodocin, Parznice i Ruda Mała. Tylko jedną wieś w okolicy założono w ramach własności królewskiej. Były to Mazowszany, powstałe poprzez osiedlenie tu osadników z Mazowsza. W drugiej połowie XV wieku powstały kolejne wsie prywatne: Rożki, Trablice i Maliszów. Natomiast w XVI wieku powstały Kotarwice.

Dawne powiaty podzielone były na parafie, które były najmniejszą jednostką podziału terytorialnego, skupiająca kilka osad. Wsie dzisiejszej gminy należały do parafii Kowala i do parafii staroradomskiej (św. Wacława). Długi okres pokoju w XV i XVI wieku sprzyjał rozwojowi gospodarczemu tych ziem. Położył temu kres potop szwedzki z lat 1655-60. Przez teren gminy maszerowały, siejąc spustoszenie, wojska szwedzkie i siedmiogrodzkie. Jednak Kowala i okolice szczęśliwie nie doznała dużych zniszczeń. W 1662 roku przeprowadzono szczegółowy spis podatkowy parafii Kowala. Mieszkało w niej 1429 osób i była to jedna z gęściej zaludnionych parafii w powiecie radomskim. Składało się na nią 16 osad prywatnych. Średnio w każdej z nich mieszkało po 89 osób. Prawie 7 % populacji parafii stanowiła szlachta. Pierwsza połowa XVIII wieku to okres wojen i stagnacji gospodarczej, dopiero ostatnie dziesięciolecia XVIII wieku przyniosły nieznaczne ożywienie.

Po upadku I Rzeczpospolitej powiat radomski znalazł się w zaborze austriackim. W 1809 roku, po kolejnej wojnie napoleońskiej, teren powiatu radomskiego wszedł w skład Księstwa Warszawskiego, dzielącego się na departamenty i powiaty. Teren obecnej gminy wszedł w skład powiatu i departamentu radomskiego. Po upadku Napoleona Księstwo warszawskie uległo likwidacji, w 1815 r. rosyjskie władze zaborcze zlikwidowały departamenty, w ich miejsce tworząc województwa. Kowala wraz z powiatem radomskim znalazła się w województwie sandomierskim.

W czasie powstania styczniowego miejscowa społeczność włączyła się do zrywu narodowego. Powstańcy mogli liczyć na przychylność ludności. W sierpniu 1863 roku w okolicach Kowali doszło do bitwy powstańczej z wojskimi rosyjskimi. W 1864 r. na mocy ukazu carskiego dokonano uwłaszczenia chłopów. Dotychczasowe duże folwarki zostały w znacznej mierze rozparcelowane pomiędzy chłopów, a jedynie część pozostała w rękach szlachty. Wtedy też powstały samorządowe gminy wiejskie. Większość terenów obecnej gminy znalazło się w gminach Kowala i Gębarzów. Gminę tworzyły zarówno grunty włościańskie (chłopskie) jak i dworskie (folwarki). Częściami składowymi były gromady (wsie) na czele z sołtysem,

W skład gminy wchodziły w 1883 roku następujące miejscowości: Antoniów, Błedów, Błonie, Buraków, Dąbrówka Warszawska, Dąbrówka Zabłotna, Godów, Górna, Helenów, Jeżowa Wola, Klementynów, Kowala Stępocina, Kowalówka, Kończyce, Kotarwice, Kosów Większy, Kosów Mniejszy, Koszary, Ludwików, Młodzianów, Pająk, Potkanów, Ruda Wielka, Ruda Mała, Śniadków, Sobków, Staniów, Stanisławów, Wośniki, Załawie i Żakowice. Obszar gminy wynosił 13 632 mórg ziemi w tym 9 775 mórg ziemi dworskiej. Siedziba gminy znajdowała się we wsi Górna. Na terenie gminy były dwie szkoły elementarne. Sąd dla gminy znajdował się w Wolanowie. W 1919 roku utworzono województwo kieleckie, w skład którego wszedł powiat radomski wraz z gminą Kowala. We wrześniu 1939 roku teren gminy znalazł się pod okupacją niemiecką, trwającą do stycznia 1945.

W 1950 r. wprowadzono Rady Narodowe jako element jednolitej struktury organów władzy państwowej, likwidując samorząd gminy i urząd wójta. Powstały wówczas gromady obejmujące po kilka wiosek. Gmina Kowala została podzielona na kilka gromad. W 1954 roku wprowadzono Gromadzkie Rady Narodowe. W latach 1954 ? 1972 granice gromad były często zmieniane. Zmianom ulegały również kompetencje Rad Narodowych. W 1972 r. zniesiono gromady zastępując je gminami. Wprowadzono urząd naczelnika Gminy jako jednoosobowy organ wykonawczy. Wtedy po raz drugi powstała gmina Kowala. W 1975 roku wprowadzono dwustopniowy podział terytorialny kraju. Powiaty uległy likwidacji, w ich miejsce powstała struktura mniejszych województw i gmin. Utworzono wtedy województwo radomskie, w którym znalazła się gmina Kowala. Od 1 stycznia 1991 po reformie administracyjnej Kowala weszła w skład nowoutworzonego powiatu radomskiego w województwie mazowieckim.

                                                                                                                                             wg informacji ze strony www.kowala.pl

Próbna ewakuacja – wszyscy uratowni…

W naszej szkole 29.10.2013r., po tym jak w pomieszczeniach  na parterze  wybuchł pożar, rozległ się alarm przeciwpożarowy  Natychmiast przystąpiono do ewakuacji wszystkich osób znajdujących się w budynku. Uczniowie, nauczyciele i pracownicy szkoły  w pośpiechu opuścili budynek szkoły i zgromadzili się na szkolnym boisku.  Na szczęście były to tylko ćwiczenia.

Wspieramy misjonarki w Kamerunie…

Na szkolnym korytarzu w poniedziałek20.10.2013r. pojawiły się  plansze ukazujące życie misjonarzy w Kamerunie, gdzie pracują siostry Michalinki. Z tymi niezwykłymi misjonarkami nasza szkoła współpracuje od wielu lat. Podejmujemy różne akcje na rzecz wspierania ich edukacyjnej działalność na Czarnym Lądzie.  Tak też było i w tym roku.

Wystawa na temat pracy misjonarek w Kamerunie  została przygotowana przez Szkolne Koło Misyjne w ramach Tygodnia Misyjnego. W dniach 20.10.2013r ? 26.10.2013r. naszej szczególniej uwadze i modlitwie polecaliśmy misjonarzy i tych z którymi pracują. Zorganizowane zostały także działania, które przybliżały działalność misjonarek oraz akcje wspierające. Oprócz wystawy zorganizowana została  zbiórka pieniędzy wśród uczniów na pomoc dzieciom w Afryce, a  23.10.2013r. przeprowadzony został ?mini? kiermasz ozdób wykonanych w Kamerunie, z którego dochód także wesprze działalność misyjną W niedzielę , 27.10.2013r. po mszy św., mieszkańcy Kowali na zorganizowanym przed kościołem kiermaszu mogli wspomóc misje, zakupując jedną z afrykańskich ozdób. Na  hojność społeczności Kowali zawsze  można liczyć, tak i tym razem chętnych do wsparcia działalności misyjnej w Kamerunie nie brakowało. Kiermasz cieszył się ogromnym zainteresowaniem. Wszystkim, którzy wsparli  działania Szkolnego Kola Misyjnego i Szkolnego Koła Caritas na rzecz misji w szkole i w kościele serdecznie dziękujemy. 

s. Salawa – opiekun Szkolnego Koła Misyjnego

Gminny Konkurs Poezji Tuwima…

Uczniowie z klas I-III oraz oddziałów ?0? naszej szkoły doskonale zaprezentowali się na  VIII Gminnym Konkursie Recytatorskim  ? Morał wierszem pisany-poezja Juliana Tuwima?  zorganizowanym przez świetlicę środowiskową ? Szansa? w ramach obchodów Roku Tuwima. Konkurs miał za zadanie popularyzację twórczości i oddanie hołdu temu wielkiemu Poecie, autorowi znanych wierszy dla dorosłych u dla dzieci. Żywo reagująca publiczność, nagradzająca gromkimi brawami występ każdego z uczestników tworzyła przyjazny  klimat zdrowej rywalizacji.

Kolejny raz wędrowali z pedagogiem…

Z Polskim Towarzystwem Schronisk Młodzieżowych /PTSM/ nasza szkoła współpracuje od lat i zawsze te imprezy są atrakcyjne, połączone z ciekawymi zabawami na koniec, ogniskiem, zwiedzaniem np. muzeum. Uczestnicząc  w rajdach dzieci wzbogacają swoją wiedzę o małej ojczyźnie i poznają ciekawych ludzi oraz miejsca.  Tak też było na tegorocznym rajdzie ? Wędrówka z pedagogiem?, w który odbył się 20.09.2013r w piątek. Uczestniczyli w nim  uczniowie klas 5a, 5b, 4b i 6a wraz z opiekunami.

Uczniowie nauczycielom w dniu ich święta…

Jak to z patronem było?

JAK TO Z PATRONEM BYŁO?

Jak informuje Kronika Szkoły w roku 1978 na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w marcu wysunięto pierwsze propozycje dotyczące wyboru patrona naszej szkoły.  Grono pedagogiczne po długiej i
burzliwej debacie zdecydowało się na zatwierdzenie Janusza Korczaka  jako przyszłego patrona szkoły.
Dlaczego Janusz Korczak?

Czytaj więcej

WYCIECZKA NA POCZTĘ

Dnia 28.09.2010r. godz. 10.10 uczniowie klasy II b pod opieką wychowawcy p. Anny Szymczyk poszli do pobliskiego Urzędu Pocztowego. Celem wizyty było zapoznanie się z pracą ludzi na poczcie oraz poznanie funkcji i roli jaką pełni ten urząd w społeczeństwie.

Pani naczelnik zaprosiła całą klasę na zaplecze urzędu. Wszyscy uczniowie mogli bezpośrednio zaobserwować czynności jakie wykonuje urzędnik pocztowy, aby nadana przesyłka mogła trafić do adresata. Dzieci szczególnie zainteresował datownik i czapka pocztyliona, którą mogli sobie poprzymierzać. Pani i naczelnik i inne panie pracujące na poczcie ciekawym dzieciom chętnie udzielały odpowiedzi na zadawane przez nie pytania. Na koniec wizyty uczniowie wręczyli pracownikom poczty własnoręcznie wykonany upominek, a pani naczelnik poczęstowała wszystkich pysznymi ciasteczkami. To był przyjemna i kształcąca wycieczka.

opracowała: Anna Szymczyk

Górą Grosza pomagamy potrzebującym

 GÓRA GROSZA to jedna z największych akcji charytatywnych. Jeden grosz znaczy niewiele, ale góra grosza jest największa na świecie! Celem akcji jest uświadomienie dzieciom i młodzieży, że nawet drobne grosze zebrane przez miliony osób mogą stworzyć wielki fundusz, dzięki któremu udzielona zostanie pomoc dzieciom w najtrudniejszej sytuacji życiowej.

PODARUJ DZIECIOM UŚMIECH? – to hasło tegorocznej akcji. W naszej szkole odbyła się ona po raz kolejny. Po raz kolejny uczniowie stanęli na wysokości zadania i z ogromnym zapałem usypali naszą górę grosza. W tym roku podczas dwóch tygodni trwania akcji zebraliśmy 31359 monet o wartości 969,80 zł .Klasy młodsze ( 0-3 ) zebrały 564,71zł, a starsze(4-6) – 406,83zł.Pieniądze po przeliczeniu zostały przekazane organizatorom akcji, a my już teraz zaczynamy znów zbierać grosiki. Za rok usypiemy jeszcze większą GÓRĘ GROSZA.

opracowała Iwona Stefańska- Stanik